Hayatımız boyunca, nefes aldığımız müddette karşımıza istesek de istemesek de yol ayrımları çıkacak ve birçoğundan geri dönüş olmayan.
İlk başlarda girdiğimiz yanlış yollar bize doğru gibi gelir çünkü daha hiçbir şeyin farkında olmayacak kadar yeniyizdir hatalara. İlk yapılmaya başlandığında hatalar hep ertelenir başka bir zamana düzeltilmek için ama hatalar çoğaldıkca acıtır insanın canını. Ve o andan itibaren düzeltmek çok zordur.
Doğduğumuz andan itibaren başlar yollar karşımıza çıkmaya. Gittiğimiz okuldan , yediğimiz yemeğe hatta öyle yollar vardır ki seçimi bize bile bırakılmadan girdiğimiz, ailemiz gibi. Öyle bir zaman gelir bir süre sonra , artık yolları kendimizin seçebildiğimizi gördüğümüz. Yinede hatalar yapmaya devam ederiz sanki yıllardır karşımıza hiç yol çıkmamış gibi...
Ve bazen öyle yollar çıkar karşımıza, sanki bizi öylece içine çeken. Mutluluğa, sonsuzluğa bizi götüreceğini sandığımız. Ne kadar hata olduğunu bilsek de çıkmak istemeyiz o yoldan. Hiçbir zaman düzgün ilerlemez ama hep umut vardır karşımıza asfaltı yeni dökülmüş sımsıcak ve düzgün bir yolun çıkacağına dair. İnancımız hiç eksik olmaz yaşadığımız olumsuzluklara rağmen. Ve bir zaman gelir yolun sonu uçurumdur. Özler insan geçtiği bu zahmetli yolların güzelliğe çıkacağı inancını. Ama sonuna gelmiştir artık. Ya devam edecek belki uçup giderim diyerek uçuruma devam etmeyi ya da durup geri dönecek tüm umutlarını geride bırakıp. Ben mi ? Ben uçuruma gidiyorum...
( I believe i can fly, I believe i can touch the sky..)
